Maar toen op die bewuste zonnige oktobermorgen van de 17e 1944 sloeg het noodlot toe. Opeens een oorverdovende knal en alles werd donker ’n benauwende verstikkende rook vulde de kelder. Iedereen begon te gillen en te huilen en snakte naar adem door ’t vele stof. Ik ging naar de plek van mijn moeder en zag haar tussen de kapot geslagen stoelen en ’t puin liggen samen met Nelly. Vader was al naar boven gegaan om hulp te halen, bemerkte ik dat mijn hand vol bloed zat, warm en kleverig aanvoelde. In paniek ben ik toen vader achterna gegaan en langs ’t gat in de gang vloer waar de bom doorheen was gegaan. Vader stond in de deuropening om hulp te roepen, maar moest snel terug naar de kelder want er vielen voortdurend granaten. Hij wilde niet dat wij weer naar beneden gingen, en terwijl we weer langs dat gat kwamen zag ik de ravage en de plek waar moeder, dienstmeid Nelly en Gerard lagen. Een verlammend gevoel bekruipt me terwijl ik dit schrijf en voel het warme bloed weer wat toen aan mijn handen kleefde, iets wat ik nooit zal vergeten…………………

 

5/4/1994 Nu ik bijna de leeftijd van zes kruisjes nader en in de herfst van mijn leven ben beland leek ’t mij nuttig en zinvol om de voorbije jaren met z’n ups en downs aan het papier toe te vertrouwen. Deels ingegeven door de vele vragen die nooit beantwoord zullen worden, voor een ander deel de behoefte om gevoelens van onbegrip, en teleurstelling van me af te schrijven. Terugkijkend op vijftig jaren die achter me liggen, is mij al op zeer jonge leeftijd geweld aangedaan en voor mijn gemoedsrust ’n manier om hieraan ‘t hoofd te kunnen bieden besloot ik tot deze therapie. Samen met mijn drie zussen hebben we dit leven moeten aanvaarden zoals dit op ons afkwam, nauwelijks de omvang ervan te kunnen overzien. Dat een en ander zéér ingrijpende gevolgen kan hebben ondervinden wij met z’n vieren nog dagelijks, bijna een halve eeuw na dato!

 

Deze woorden heeft mijn vader oprecht aan het papier toevertrouwd, en als vorm van therapie zijn levensverhaal in 7 schriften beschreven. Bijna 50 jaar heeft hij dit trauma gedragen totdat het genoeg was, en zijn lijf aangaf dat het verhaal gedeeld mocht worden. De pijn, het verdriet, de eenzaamheid, de loyaliteit en verantwoordelijkheid heeft hij al die tijd alleen gedragen. Tijdens die bewuste dag heeft een Engelse bommenwerper een Duits munitiedepot gemist op de stationsstraat 132 in Oostrum. De blindganger boorde zich door het huis -waar mijn zus en ik geboren zijn- de kelder in, en zorgde voor een ongelofelijke schade en een immens verlies.

 

Het verlies van een moeder, broer, een ongeboren tweeling en dienstmeid Nelly Hoex heeft een enorme impact gehad op zijn leven, maar ook op ons gezin. Hoewel ik de oorlog niet bewust heb meegemaakt voel ik mij al die jaren diep verbonden met deze gebeurtenis. Nachtmerries, een onbehaaglijk gevoel voor de dood, en eerlijk gezegd op momenten er zelfs een verlangen naar. De eenzaamheid, het uit de weg gaan van conflicten, hard werken, en alles maar willen bedekken met de mantel der liefde. Dat was ik, en ik volgde letterlijk het leven van mijn vader. Zo ver ging mijn loyaliteit, onbewust!

Jarenlang heb ik mij innerlijk tegen hem verzet, was opstandig en leefde ook mijn eigen leven. In mijn pubertijd heb ik hem veel verdriet gedaan en stonden we soms meer tegenover elkaar dan naast elkaar. Op een gegeven moment kon ik zelfs zijn zachte zware stem niet verdragen, de reuk van zijn sigaren, zijn handschrift en het geluid van klassieke muziek bezorgde me destijds de rillingen. Alles in mijn lijf keerde zich van hem af!

 

Na zijn overlijden in 1998 heb ik mij afgezet tegen veel wat mij aan hem verbond. Het heeft bijna 10 jaar geduurd voordat ik zijn levensverhaal kon lezen. Wat ik mij nu realiseer, is dat de afwijzing een vlucht was om maar niet te hoeven voelen. Ook voor mij was het verlies veel te groot, en ik besloot om zijn lot te dragen en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gezin en zijn gezin, net zoals hij dat ook had gedaan. Op mijn 44e was mijn kracht (levensenergie) op en stond ik op een kantelpunt in mijn leven. Ook mijn lijf gaf aan dat het genoeg was geweest en eigenlijk gedwongen werd om mijn leven anders in te gaan richten.

 

Met het besef dat wat er op 17 oktober 1944 is gebeurd heb ik keuzes gemaakt en heb ik geleerd om het trauma bij de oorlog te laten. Het kon niet zo zijn dat het trauma ook mijn leven zou beperken, en dat ik mijn vader achterna zou gaan. Het heeft een tijd geduurd voordat mijn lijf rust had gevonden en ik vanuit een heel ander perspectief naar hem kon kijken.

 

Meer en meer voel ik de liefde voor hem en een diep respect voor wat hij voor ons heeft gedaan. Ik mis hem oprecht en voel nu pas zijn kracht die hij nodig heeft gehad om dit allemaal te kunnen dragen. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn zus Ellen, mijn moeder Nelly Rutten-Volleberg en mijn tantes, Nelly, Annie en Truus. Helaas heb ik hem nooit verteld dat ik van hem hou, en hem dankbaar ben voor wat hij voor mij heeft betekend!  

​

Op dit moment voel ik weer de diepe verbinding met wat een oorlogstrauma teweeg kan brengen en generaties door kan werken. Een trauma vormt ons als mens, we veranderen erdoor, maar het geeft ons ook een enorme kracht en levensenergie wanneer we vanuit een andere perspectief leren kijken. Het kan volgens mij nooit de bedoeling zijn dat we hierdoor aan het leven voorbij gaan.

"Een trauma gaat voorbij de dood en leert ons te leven"

​

‘De echo van deze vergissing” werkt door in mijn familielijn, bewust of onbewust dragen we dit met ons mee. Een lange tijd heeft het trauma tégen me gewerkt totdat ik besefte dat het juist bedoeld is om het vóór me te laten werken en hierdoor het leven volledig te leven!

 

Dit trauma heeft mijn vader 50 jaar alleen gedragen, zo lijkt het tenminste! Lange tijd heeft dit trauma een afstand tussen ons beide gecreëerd, en nu pas kan ik zien welke kracht hij nodig heeft gehad om dit verlies te kunnen dragen. Nog nooit heb ik mij zo verbonden met hem gevoeld en met de oorlog, hoe vreemd dit laatste ook klinkt! 

 

Wilbert 

​

Het Limburg Museum besteed aandacht aan het verhaal van mijn vader.

Een eerbetoon, opdat wij hen nooit vergeten! 

 https://ons.limburgsmuseum.nl/verhaal/de-echo-van-een-vergissing/111012